Deyirlər: "Biz səndən qızıl və gümüşü soruşuruq, sarı və ağ puldan nəyin vardır?".

Əbuzər deyir: "O zaman ki, Adəm övladı ölər, insanlar deyərlər: "Özündən nə qoyub gedibdir?".

Ancaq mələklər deyərlər: "Qabaqdan nə göndərmisən və özünlə nə gətirmisən?"".

Deyirlər: "Bəs gəlirini nə etmisən?". Əbuzərin qoyunları var idi ki, onların yununu və qoyunları satırdı və gəlirini bu yolla əldə edirdi.

Əbuzər deyir: "O şey ki, səhər əlimə çatır, axşama qalmır. O şey ki, axşam əlimə keçir, səhər üçün qalmır".

Təbiidir ki, əgər insan bu cür yaşayarsa, ölən zaman özündən sonra heç nə qoyub getməz. Ancaq bu günün müasir insanları elə deyildir.

Əllərinə nə düşürsə, onu yığıb toplayırlar və hətta sabah, biri gün, o biri gün, bir il sonra nə qazanacağı haqqında düşünürlər.

On il bu yolla keçərsə, böyük bir sərvətə malik olarlar. Bu insanlar ölən zaman sərvətə malik olarlar: evlərə, maşınlara, xalçalara... Bəs əməl?

Ancaq Əbuzər kimilərin iki tikə çörəkdən savayı heç nəyi yoxdur, ancaq hazır deyildir ki, öz haqqı olan pulu özünə xərcləsin. Bu cür insanın ölən zaman qarşısına axirətdə nələrin çıxacağı aydındır.

Əbuzərə deyirlər: "Sən gəlirini nə edirsən ki, özünə bir şey qalmır?".

Deyir: "Bizim anbarımız vardır ki, ən yaxşı şeylərimizi orada toplayırıq. Mən Peyğəmbərdən (s) eşitmişəm ki, buyurub: "İnsanın anbarı - qəbiridir".

Dünya nemətlərindən əlimizə hər nə çatırsa, Allah yolunda infaq edirik və anbar yığımımıza təhvil veririk".