Quran ayələrini təhrif etmək mümkün olmadığı üçün onların yanlış təfsiri istiqamətində güclü iş aparılırdı. Ayələri Əməvi rejiminin siyasətinə uyğun olaraq təfsir etmək üçün dünya nemətlərinə aludə olan bir qrup şəxs səfərbər edilmişdi. Bu şəxslər Müaviyənin pulu hesabına durmadan yeni-yeni hədis və rəvayətlər uydurur, bunların vasitəsilə ayələrə istədikləri cür izah verirdilər.

Belə şəxslərdən biri də Səmürə ibn Cündəb idi. O, əslən bəsrəli idi, atası vəfat edəndən sonra anası ilə birlikdə Mədinədə məskunlaşmışdı. Həzrət Mühəmməd Peyğəmbərin (s) sağlığında Səmürə ilə ənsardan olan qonşusu arasında xurma ağacı üstündə yaranmış mübahisə gedişində Peyğəmbərin Səmürəyə qəzəblənməsi və onun ziyanına hökm çıxarması tarix kitablarında ətraflı qeyd edilib (bu barədə saytımızda yazmışdıq http://az.islam.az/article/a-377.html).

Müaviyənin və Yezidin hakimiyyəti zamanı Səmürə Kufədə darğa vəzifəsində xidmət edirdi. O zamanın inzi¬bati bölgüsünə görə, Kufə valisi həm də Bəsrəyə nəzarət edirdi. Müaviyənin vali təyin etdiyi Ziyad ibn Əbihi ilin 6 ayını Kufədə, 6 ayını isə Bəsrədə qalırdı, Kufədə olduğu vaxtlar Səmürəni Bəs-rədə özünə canişin qoyurdu. Səmürə Əhli-beytə ədavəti ilə məşhur idi, Həzrət Əlinin (ə) və övladlarının dostlarını müxtəlif bəhanələrlə aradan götürürdü. Səmürənin insan qanı tökməyə nə qədər həris olması hətta Müaviyədə heyrət yaradırdı. Şafii alimi İbn Əbil-hədid "Nəhcül-bəlağə"yə yazdığı şərhdə qeyd edir ki, İmam Hüseyn (ə) Kufəyə sarı gələndə Səmürə ibn Cündəb camaatı Onun əleyhinə qızışdırır və İbn Ziyadın qoşununa qatılmağa çağırırdı.

Bir gün Müaviyə Səmürə ibn Cündəbə 100 min dirhəm pul göndərib tələb etdi ki, Qurani-kərimdəki "İnsanların eləsi vardır ki, onun dünya həyatı haqqın-dakı sözləri sənin xoşuna gələr. O, qəlbində olana da (dili ilə ürəyinin bir olmasına) Allahı şahid göstərər. Halbuki, o, düşmənlərin ən qəddarıdır" ayəsinin (Bəqərə, 204) guya Əli ibn Əbutalib (ə) barəsində, ardınca gələn "İnsanların eləsi də vardır ki, Allahın razılığını qazanmaq yolunda öz canını fəda edər. Allah öz bəndələrinə qarşı çox mehribandır" ayəsinin (Bəqərə, 207) isə o həz¬rəti şəhid etmiş Əbdürrəhman ibn Mülcəm barəsində nazil olduğu haqqında Peyğəmbərdən yalan hədis uydurub, xütbə zamanı camaat üçün söyləsin. (Halbuki, məhz ikinci ayə Imam Əlinin (ə) şənində nazil olmuşdur və bütün təfsir alimləri bunu təsdiq etməkdədirlər). Səmürə verilən məbləğlə razılaşmayıb təklifi rədd etdi. Müaviyə məbləği ikiqat artırıb 200 min dirhəm göndərdi. Səmürə yenə mənfi cavab verdi. Müaviyə məbləği bir qədər də artırıb 300 min dirhəm təklif etdi. Amma cavab mənfi oldu. Axırda Müaviyə pulu 400 min dirhəmə çatdırdı. Bu dəfə Səmürə razı olub, onun istədiyi yalan hədisi camaat üçün rəvayət etdi (Şeyx Abbas Qummi. Səfinət əl-Bihar, I, 655).

İbn Əbil-hədid yazır ki, hicri IV əsrin əvvəllərində yaşamış Niftəveyh ləqəbli məşhur ədib İbn Ərəfə bu barədə demişdir: "Səhabələrin fəziləti barədə yalançı hədislərin çoxu Bəni-Üməyyənin zamanında, onlara yaxın olmaq və yaltaqlanmaq məqsədilə uydurulmuşdu. Bunu edənlər Bəni-Haşimi əksiltdiklərini düşünürdülər" (İbn Əbil-hədid. Şərh Nəhc əl-bəlağə, XI, 46).

O dövrdə Peyğəmbərin (s) adından uydurulmuş bəzi hədislər öz məzmununa görə, həqiqətən, gülüş doğurur:

"Şübhəsiz, Allah öz vəhyini üç nəfərə əmanət edib: mənə, Cəbrailə və Müaviyəyə".

"Allah yanında əmin (əmanətdar, etibarlı) olanlar yeddidir: lövhi-məhfuz, qələm, Israfil, Mikail, Cəbrail, Mühəmməd və Müaviyə".

"Mən elmin şəhəriyəm, Əli onun qapısı, Müaviyə isə bu qapının halqasıdır".

"Ey Müaviyə! Sən məndənsən, mən də səndənəm".

"Müaviyə ibn Əbu Süfyan mənim sirdaşımdır".

"Ümmətimin içində ən helmli və səxavətli olan Müaviyə ibn Əbu Süfyandır".

Bu hədislər nə qədər gülüncdürsə, onları özündən sonrakılar üçün rəvayət edən ravilərin, onları eşidib inanan şəxslərin, bu hədisləri öz kitablarında yerləşdirən müəlliflərin halı bundan da gülüncdür!