Bu gün də istər dini mövzulu kitablarda, istərsə də cəmiyyət içində gedən müzakirələrdə hidayət və zəlalət barədə fikirlərə tez-tez rast gəlirik. Xüsusilə, insanları düşündürən, mübahisələrə səbəb olan, əksər hallarda yanlış anlaşılan məsələlərdən biri budur: "İnsanları hidayət edən və zəlalətə salan Allahdır? Əgər Allahdırsa, o halda zəlalətə düşənlərin günahı nədir? Əgər onlar Allahın istəyi ilə azğınlığa düçar olublarsa, niyə axirətdə onlara cəza veriləcək?" Bu suallar əsasən Qurani-Kərimin aşağıdakı ayələrini oxuyan zaman qarşıya çıxır: "...Allah istədiyi kimsəni zəlalətə salar, istədiyini də doğru yola yönəldər. O, yenilməz qüvvət sahibi, hikmət sahibidir!" (İbrahim, 4) "...(Allah) dilədiyini zəlalətə salar, dilədiyini isə doğru yola yönəldər. Sözsüz ki, etdiyiniz əməllərə görə sorğu-sual olunacaqsınız!" (Nəhl, 93).

Bu suala cavab verməzdən əvvəl hidayət və zəlalətin mənaları və növləri barədə qısa məlumat verməyi faydalı hesab edirik. Bunları düzgün anlamadan yuxarıdakı suallara qənaətbəxş cavab tapmaq və ya verilən qənaətbəxş cavabı başa düşmək mümkün olmaz. Qeyd edək ki, mövzu kifayət qədər mürəkkəb və əhatəli olduğu üçün, oxucuların asan anlaması xatirinə, hər kəsin başa düşəcəyi şəkildə sadə izahlar verməklə kifayətlənirik, mürəkkəb fəlsəfi və etiqadi bəhslərə girmirik.

"Hidayət" sözünün lüğəti mənası lütf və mehribanlıqla başqasını yönəltmək, ona bələdçilik etməkdir. Yəni hidayətin kökündə yaxşılıq, mehribanlıq, şəfqət hissləri durur. Başqasını pis yola, səhv istiqamətə yönəltməyi heç zaman hidayət adlandırmaq olmaz və buna heç yerdə rast gəlmirik.

Bunun əksi olaraq, "zəlalət" sözünün mənası azmaq, düzgün yolu itirməkdir. Bu iki kəlmə bir-biri ilə tam ziddiyyət təşkil edir. Hidayət və zəlalət, məna etibarilə varlıq və yoxluq kimidir. Yəni birinin olduğu yerdə o biri olmaz. Hidayət olan yerə zəlalət yol tapa bilməz, zəlalətin mövcud olduğu yerdə isə hidayətə yer yoxdur. Hidayət olmasa, onun yerini zəlalət tutar. Beləliklə, zəlalət bir kəsə verilə, bağışlana bilməz, çünki zəlalət - hidayətin yoxluğu deməkdir, yoxluğu (heçi) vermək olmaz. Bir kəsdən hidayətin alınması elə onun zəlalətə salınması deməkdir. Bu mənada Allahın kiməsə zəlalət verdiyini təsəvvür etmək düzgün deyil. Əgər Allah bir kəsi hidayət etməsə, o kəs demək ki zəlalətdədir.

Hidayətin növləri barədə alimlərin fərqli fikirləri vardır. Mövzu ilə bağlı əksər kitablarda hidayəti "təkvini" və "təşrii" olmaqla iki yerə böıürlər. Bundan əlavə, tovfiqi, xüsusi, ümumi, üxrəvi (axirətə aid) hidayət növləri barədə danışan alimlər də olmuşdur. Bu fərqlilikləri daha geniş müzakirələrin öhdəsinə buraxaraq yalnız geniş yayılmış təsnifata əsasən, təkvini və təşrii hidayət barədə məlumat veririk.

Təkvini hidayət Allah tərəfindən istisnasız olaraq hər kəsə lütf edilmiş hidayətdir. Hər bir canlı təkvini hidayətdən faydalanır. Yalnız insanlar deyil, digər canlılar da üstünlüyə çatmaq, yaşamaq, böyümək, inkişaf etmək naminə bu hidayətin imkanlarından istifadə edirlər. Hər bir canlıda doğulduğu andan mövcud olan instinktlər bu hidayətə sübutdur. Əlavə olaraq, insanlar yaradılış etibarilə fitrətən Allahpərəstdirlər, hamının daxilində onu yaradan, yaşadan, qoruyan bir qüvvənin mövcudluğuna inam vardır. Bir nəfər İmam Sadiqdən (ə) Allahın kimliyi ilə bağlı soruşduqda o həzrət gəmiyə minmiş adamları misal çəkərək buyurdu ki, fırtına zamanı gəmidə olan hər kəs qeyri-ixtiyari olaraq bir qüvvəyə ümud edir, həmin qüvvənin ona nicat verəcəyinə inanır, ondan yardım diləyir. Bu, təkvini hidayətlə Özünü bəndələrinə tanıtdırmış Allahdır. İnsan adi vaxtlarda Allahı qəbul etmədiyini söyləsə belə, təhlükə anında yenə Ona sığınır, Ondan yardım diləyir.

İkinci hissə