(Ağıl nemətindən və peyğəmbərlərin dəvətindən məhrum olanlardan başqa) onların hamısı: "Bəli, (Rəbbimiz olmağına) şəhadət verdik" dedilər.

(Allah belə etdi ki,) məbada Qiyamət günü "biz bundan (tövhid və rübubiyyətdən) qafil idik" deyəsiniz.

Yaxud "həqiqətən atalarımız bizdən əvvəl (Allaha) şərik qoşdular və biz onlardan sonra olan övladlar (və təbii ki, onlara tabe) idik, məgər bizi batilə yönələnlərin etdiklərinə görə həlakmı edəcəksən?!"". ("Əraf" 172-173).

Heç kəs deyə bilməz ki, atalarımız şirk içində idilər və Allahı inkar edirdilər, mən də çarəsiz olaraq onlara təqlid etmişəm. Bu məsələdə çarəsizliyin yeri yoxdur. Çünki Allah Təala peyğəmbərlərini (ə) göndərərək, insanlara hüccətini tamamlamış və nadanları agah etmişdir. Necə ki, Peyğəmbərinə (s) buyurmuşdur: "Belə isə, öyüd-nəsihət ver ki, sən (Peyğəmbər olaraq) ancaq öyüd-nəsihət verənsən. Sən onların üzərində hakim deyilsən (onların qəlbinə hakim deyilsən ki, onları iman gətirməyə məcbur edəsən, nə də onların cəmiyyətlərinə hakim deyilsən ki, zorla hökm yürüdəsən və nə onların talelərinə hakim deyilsən ki, onlara axirət cəzası verəsən)". ("Ğaşiyə" 21-22).

Allah Təala onların özündən şəhadət almışdır ki, Qiyamət günü deməsinlər ki, biz Allahın rübubiyyətinə diqqət etməmişik. Bizim üçün heç bir dəlil və sübut yox idi. Ağlımız da elə inkişaf etməmişdir ki, özümüz rübuiyyət məqamını dərk edək.