Son.az lent.az-a istinadən İran yazıçısı Ruqiyyə Kəbirinin "Mavayıl" hekayəsini təqdim edir.   Şənbə   Həftənin ilk günüdür. Yeddi gündür qapını özümə qapatmışam. Bəlkə də beləsi hamımıza yaxşıdır. Onların dövrəsinə dolanmıram. Qoy məni görmədən, məndən uzaq, barı bir az təmiz nəfəs çəksinlər.   Pəncərədən baxıram. İkinci qatdakı döşsüz qonşumuz əlində iki bərbəri, apartmana sarı gəlir. Oğlum kitab qoltuğunda baxışımın dairəsindən uzaqlaşır. Üçüncü qatın pəncərəsindən baxanda onun boyu olduğundan da bir az qısa görünür. Ərim maşını işlədir. Motorun əks sədası pəncərənin ləkəli, tozlu şüşəsinə toxunub, geri qayıdır. Maşın yollandıqca qulaqlarım dincəlir.   Şüşənin ləkələri elə bil əllərimə baxır. İl bayramına az qalır. Mənsə kefsiz, damaqsızam, sanki at basıb, daşqası üstümdən ötüb. İş görmək həvəsi məndə ölüb; yaşamaq kimi, gülmək kimi...   Ərim, oğlum, qızım, üçü də birgə güləndə, elə bildim tənəbinin divarları üstümə gəldi; qaçıb otağa girməsəydim, divarların arasında əzilərdim.   İyirmi gündən sonra evə dönmüşdüm. Oğlum gülə-gülə dedi: "hər nəyin həmrahın görmüşdük, mavaldan sonra". Ərim öskürdü. O isə özünə almadan pıqqıldayıb bir də dedi "doğrudan gör nə yaxınlıqları var! Mobile; maval!.."   Mən də üzünə güldüm. Gülüşümdə bilmədim nə idi partladı. Ağzım zoqqutu dadı verdi. Gözlərimdən elə bil bulaq şırladı.   Ərim gözünü ağartdı. Qızım, oğlumun qolunu çimdikləyib "cəhənnəm ol" dedi. Oğlum dürtmə ilə qızımın böyründən vurub "nə deyirəm ki? Zarafat eləyirəm daaaa... Hələ şəkil çəkib, Facebooka da qoyacam..."   Böyrümdəki kisədən səs çıxdı. Üçü də birdən gülüşdülər. Özümün xəbərim olmadan yel buraxmışdım. Qaçıb yataq otağına girdim. Qapını qıfılladım.   Pəncərəni açıram. Bayram ayının ağ yeli pəncərənin tül örtüyünü havada oynadır. Yatağımın ağ mələfələrində gəzişir. Bilirəm! Yel, nə qədər çağlayıb, çırpınsa da, evdə boran cəmdək qoxusunu otaqdan aparası deyil.   Öz içimdə, özlüyümdə darıxıram. Darıxdıqda barmaqlarım yazmağa can atır. Bir aydan artıqdır bir kəlmə olsun belə yazmamışam. Sanki düşüncəmin qapısı hörülüb. Tozlu şüşənin üzərində yazı yazmağa həvəslənirəm. Barmağım şüşənin üstündə oynayır. Şüşənin tozunda yazının izi qalır: "Mavayıl"   Bazar   Xəstəxanaya getdiyim həftənin ikinci günüydü. Gedəndə sevinirdim ki, qansızlıqdan, xuşkiyyətdən, əzabdan qurtaracağam. Deyirdim bəs süd gölünə düşəcəyəm. Düşdüm də... Özü də... üstə.... üstə dayana bilmədim, sağ böyrüm üstə düşdüm.   Cərrah həkim dedi: "Simitdən duvar olsaydı, burğu (baca dəlmək üçün alət - red) ilə bir iş görmək olardı, amma sənin bağırsağının yolu elə dolub, tıxanmışdı ki, dolayı yol açdıq!"   İndi isə dolayı yol böyrümdən baş açıb. Cəmdək qoxusu hər yanımı bürüyüb. Paltarlarımı, üst-başımı, canımı, saçlarımdan belə cəmdək qoxusu gəlir. Gündə neçə dəfə pəncərəni açıram. Ətir-odkolon da qanıq vermir. Gecələr yata bilmirəm. Sağ böyrüm üstə düşsəm deyirəm bəs böyrümdən qopub calanacaq. Qorxumdan yatağıma plastik salmışam. Xəstəxanadan dönən gün, plastikin xışıltısından nə özüm yata bildim, nə ərim. Bilmədim xışıltıdan idi, yoxsa pis qoxudan, ərim gecə yarısı səssiz-səmirsiz yorğan yastığın götürüb tənəbiyə getdi. O gedən qardaşdı ki, gedib.   Dedim "otağıma gəlmə!" Ancaq iki ayağın bir başmağa dürtdü ki dürtdü. "Qol-boyun olacağıq bu gecə" dedi. Necə də qol-boyun olduq!.. Həmişəki kimi dinməz-söyləməz soyuqdan buza dönmüş ayaqlarımı qızdırdı. Qızışma ayaqlarımdan bütün canıma yayıldı. Əli oyluğumda (ayağın dizdən yuxarı hissəsi. bud. - red) dolaşanda, canım gizildədi. Necə də ürəyimi isitmişdi. Ocaq kimi isti əlləri!.. Bağrına basıb, üzümdən öpəndə, şər dağarcığı - bu şişmiş kisə ikimizin aramızda qaldı. Diskinib birdən geri çəkildi. Ağzın açdı bir söz desin; dinmədi. Ona, vəhşicəsinə sarılmağım gəldi. Ona dal çevirdim. Hirsimdən dodaqlarımı gəmirdim.   Yenə plastikin xışıltısı beynimə düşdü. Belim, kürəklərim qızışdı. Əli yavaşca gecəliyimin yaxasından sinəmin altındakı kisəyə dəyəndə, əlini qeyz ilə elə çəkdi ki, yaxama toxundu. Sanki iyrənc bir canavara toxunmuşdu.   Yenə gözlərimdən bulaq coşdu. Bir daha plastikin xışıltısı gəldikdə, yastıq-yorğan əlində, cin kimi otaqdan eşiyə çıxdı. İkinci qatdakı döşsüz qonşumuz yadıma düşdü. Əllərimi sinəmdə daraqladım. Gözümün yaşı divardakı kublen tabloya baxa-baxa qurudu. Pəncərədən sızan işığın altında, mənə elə gəlir ki, qızıltayaqların (Bir növ böyük su quşu. Flaminqo quşu - red) ayaqları suyun içində deyil, löhmə bataqlıqdadı sanki. Bu tablonu, illər öncə ilmə-ilmə öz əlimlə arğamışdım (toxumaq, tikmək - red).   Bazar ertəsi   Səhər yeməyi otağın bir bucağında məcməyidədir; ancaq mən ona əl də vurmamışam. Yeməkdən qorxuram. Boğazımdan hopdurdumamış böyrümdən çıxır.   Evə döndüyüm gün qızım dəstərxanı gətirib, otağımda açdı. "Sən gəlməsən biz gələrik" dedi. İki qaşıq yeməmiş böyrümdən kisənin içinə düşüb, paqqıldadı.   Oğlum, özünü saxlaya bilməyib, pıqqıldadı. Ağzındakını udmamış - "vallah, lap elə vaxtıdı, indi şəkil çəkib Facebookda yerləşdirsəm birinci çıxar!"   Başını aşağı tikən ərimin ağzı tərpənirdi. Qaşığı-xərkən maşınlarına torpaq yükləyən mikaniki qazma idi sanki, ağzına dolu aparıb, boş qaytarırdı. Qızım-dəstərxan başından, durub əli ağzında bayıra qaçdı.   Yerimdən qalxıram. Sükut evi bürüyüb. Hər kəs öz dəvəsin gəzər demişlər; hamı öz işinə məşğuldur. Pəncərədən bayıra baxıram. Döşsüz qonşumuz bir qucaq göy-göyərti, tərəvəzi gətirir. Qucağı, dikrrikdir (tərəvəzlərin əkildiyi yer - red) sanki.   Apartmanın qarşısındakı parkda bayram yeli qarları əridib. Pəncərədən baxanda saralmış çimən ağ-yaşıl rəngə çalır. Bu gün-sabah ağacların cücərdiyini görəcəyəm. Birdən-birə böyrümdən göyərən bağırsaq kimi. Döşsüz qonşumuzun tam tərsinə. Mənim böyrümdən göyərən bağırsaq, onun kəsik döşlərinin yara izləri heç də ağlımdan çıxmır.   Asfalt üzərində ərimiş qar izi, pinti qadınların şora qoymuş mantosunu yadıma salı