1. Uzun illər Mədinədə Peyğəmbərə (s) xidmət etmiş səhabə Ənəs ibn Malik deyirdi ki, o həzrət Mədinəyə daxil olanda Əbu Təlhə (Ənəsin atalığı) əlimdən tutub, məni Onun yanına apardı və söylədi: "Ey Allahın Rəsulu! Ənəs zəkalı uşaqdır, qoy sənə xidmət etsin". Mən (yəni Ənəs) Peyğəmbərə həm səfərlərdə, həm də Mədinədə xidmət etdim. Vallahi, heç zaman etdiyim bir işə görə mənə: "bunu niyə belə etdin?" deyə acıqlanmadı. Etmədiyim heç bir işdən ötrü də "bu işi niyə filan cür etmədin?" deyə danlamadı. Mənbə: Səhih Müslim, Kitab əl-Fəzail, bab 13; Səhih əl-Buxari, Kitab əl-Ədəb, bab 39.

2. Əbu Abdullah Cədəli rəvayət edir ki, Aişədən soruşdum: "Rəsulüllahın (ə) ailə üzvləri ilə əxlaqı necə idi?" Cavab verdi: "O, əxlaq baxımından insanların ən gözəli idi. Çirkin sözlər danışmaz, çirkin işlərə can atmazdı. Küçə-bazarda qışqırmaz, pisliyə pisliklə cavab verməz, bağışlayardı". Mənbə: Səhih əl-Buxari, 8-ci cild, s.55; Səhih Müslim, Kitab əl-Məsacid, bab 48; Müsnədi-Əhməd, 3-cü cild, s.212, 6-cı cild, s.236.

3. Yenə Ənəs ibn Malik deyir: "Peyğəmbər heç kimi söyməz və lənətləməzdi. Lazım olduğundan artıq danışmazdı". Mənbə: Səhih əl-Buxari, Kitab əl-ədəb, bab 44; Müsnədi-Əhməd, 3-cü cild, s.144.

4. Cabir ibn Səmürədən soruşdular: "Sən də Peyğəmbərlə eyni məclisdə otururdunmu?" Cavab verdi: "Bəli. O, çox susar, az gülərdi. Səhabələr Onun yanında şeir deyər, öz işlərindən danışar, gülər və gülümsəyərdilər". Mənbə: Səhih Müslim, Kitab əl-Məsacid, bab 25.

5. Zeyd ibn Sabitdən xahiş etdilər ki, onlara Peyğəmbərdən danışsın. Dedi: "Biz dünyəvi məsələlərdən söz açanda O da bizə qoşulardı. Biz yeməkdən danışanda O da bizimlə birlikdə yeməkdən söhbət edərdi". Mənbə: Beyhəqi, Dəlail əl-Nübüvvə, 1-ci cild, s.324.

6. Ənəs xatırlayırdı ki, Allahın Rəsulu (s) səhabələrdən biri ilə görüşəndə onunla birlikdə ayaq üstə durardı (onu ayaq üstə saxlayıb özü oturmazdı), danışdığı adam ayrılıb getməyincə özü ayrılıb getməzdi. Peyğəmbər (s) uşaqların yanından keçəndə onlara: "əs-səlamu əleykum, uşaqlar!" deyə, salam verərdi. Mənbə: Sünən əl-Nəsai, Kitab əl-Təharə, bab 169; İbn Həcər, Fəth əl-bari, 11-ci cild, s.33 və 56; Müsnədi-Əhməd, 3-cü cild, s.183.

7. Abdullah ibn Abbasın rəvayətində deyilir: Məkkə müşrikləri Peyğəmbərdən (s) tələb etdilər ki, Səfa təpəsini onlar üçün qızıla çevirsin, əkin əkmələri üçün dağları ərazidən uzaqlaşdırsın. Allahdan vəhy gəldi: "Sən onlara acıya və yumşaq davrana bilərsən. Əgər istədiklərini ona verməyimi istəsən, onlar isə bundan sonra haqqı inkar etsələr, əvvəlki ümmətləri həlak etdiyim kimi onları da məhv edərəm". Peyğəmbər (s) isə buyurdu: "Xeyr! Mənim onlara yazığım gəlir, onlarla yumşaq davranmaq istəyirəm". Mənbə: Müsnədi-Əhməd, 1-ci cild, s.258; İbn Kəsir. Əl-Bidayə və-n-nihayə, 3-cü cild, s.52.

8. Əbu Hüreyrə rəvayət edir: Tüfeyl ibn Əmr Dəvsi Peyğəmbərin (s) hüzuruna gəlib xəbər verdi: "Dəvs qəbiləsi üsyan etdi, müsəlman olmaqdan boyun qaçırdı. Sən də əvəzində onlara bəd-dua (qarğış) et!" Həzrət qibləyə dönüb əllərini dua üçün səmaya qaldırdı. Səhabələr Onun qarğış etdiyini düşünüb dedilər: "Dəvs qəbiləsi həlak oldu!" Amma gördülər ki, Peyğəmbər (s) belə dua edir: "İlahi! Dəvs qəbiləsini haqqa hidayət et, onları azğınlıqdan geri çevir". Mənbə: Səhih əl-Buxari, 4-cü cild, s.54; Səhih Müslim, Kitab Fəzail əl-səhabə, 197; Müsnədi-Əhməd, 2-ci cild, s.243, 448 və 502.

9. Aişə demişdir: "Allahın Rəsulu qadınlı-kişili heç bir xidmətçini vurmadı, Allah yolunda cihaddan savayı heç nəyi əliylə vurub döymədi. Ona dəyən heç bir ziyan üçün intiqam almadı. Yalnız bir kəs Allahın haramlarını pozsaydı, Allah yolunda onu cəzalandırardı". Mənbə: Səhih Müslim, Kitab əl-Fəzail, bab 20, hədis 79.

10. Hind rəvayət etmişdir: "Allahın Rəsulu (s) dünyadan və dünya işlərindən ötrü qəzəblənməzdi. Bir kəsin haqqı tapdananda qisasını almadıqca heç nə onu sakitləşdirməzdi. Amma şəxsinə qarşı edilənlər üçün hirslənməz və intiqam almazdı". Mənbə: Təbrisi, Məkarim əl-əxlaq, s.23.