Bu, balacaların "Xoruz baba"sı, "Babamızın babasının babası",  Xalq artisti Hüseynağa Sadıqovun həyatıdır. Maraqlı, şərəfli, ağrılı...

Qızı Tamella Sadıqova:

- Atam Bakıda doğulub, amma kökümüz Cənubi Azərbaycandandır, sonralar bu tərəfə köçüb yaşayıblar. 30-cu illərdəsə yenidən Cənubi Azərbaycana qayıtmalı olublar. Atam bu barədə danışmağı sevməzdi, bu mövzu onu çox ağrıdırdı. Ailəsi Cənubi Azərbaycana köçəndə atam getməyib. Onda  təxminən 20 yaşı varmış, Gənc Tamaşaçılar Teatrında işləyirmiş. Teatrdan ayrıla bilməyib. Atası, anası, bacı-qardaşları-hamı o tərəfə keçib. O, burda tək-tənha qalıb. Fikirləşirmiş ki, yəqin, ailəsi bir müddətdən sonra geri qayıdacaq. Amma onların ayrılığı heç bitmədi...

- O vaxtdan bir dəfə də olsun, görüşmədilər?

- Atam babamı tək bir dəfə uzaqdan-uzağa görmüşdü - müharibədən qayıdanda. Atam 1941-45-ci illərdə müharibədə olub axı. Qələbədən sonra Sovet ordusu İrandan keçib gəlirmiş. Təbrizdən keçəndə atam görüb ki, babam kənarda dayanıb ona baxır. Amma bir-birinə yaxınlaşa bilməyiblər. O vaxt dövran başqaydı. Atam ömrü boyu o epizodu unuda bilmirdi.

- Sərhədlər açılandan sonra qohumlarınızı axtarmağa başladız?

- Fikrim vardı, amma mən bu barədə çox məlumatsızam. Düzdü, babamın kim olduğunu bilirəm-adı Ələsgəriydi. Amma indi onları axtarmaq çox çətindi, gecdi. İllər keçib...

- Bəlkə, yenə də gec deyil...

- Bəlkə də.

- Atanız müharibədən nələr danışırdı sizə?

- O, müharibəyə könüllü gedib. O vaxt SSRİ bizim vətənimiz sayılırdı, atam da vətənpərvər adamıydı. İki dəfə yaralanıb, müharibənin son günlərinə, Berlinə kimi vuruşub. Sovet əsgəri Reyxstaqa bayraq sancana qədər. Yadımdadı, deyirdi ki, Berlini alandan sonra şəhəri gəzirdik. Qəfildən alman zabitiylə qarşılaşdım. Hər ikimizin əlində silah vardı. Bir anlıq göz-gözə gəldik. Onu öldürmək istəmədim, fikirləşdim ki, onsuz da, biz qalib gəlmişik. Onun ölümü mənə lazım deyildi. Silahı aşağı saldım. O da məni vurmadı. Sonra yanından gəlib keçəndə "dankeşön" dedi, yəni  "çox sağ ol". Atam deyirdi, o söz hələ də mənim qulağımdadı... 

- Bir az da onu ata kimi tanıyaq. Hüseynağa Sadıqov necə ataydı?

- Mənə görə, dahi ataydı. O, mənim tərbiyəmlə ciddi məşğul olurdu. Birinci sinfə gedəndə dedi ki, mən nə sənin qiymətlərinə baxacam, nə də necə oxuduğunu soruşacam. Bu, mənə yox, sənə lazımdır. Sən gərək oxuyasan, gələcəkdə nəyəsə nail olasan. Həmişə deyərdi ki, çalış insanlara yaxşılıq elə. Yaxşılıq eləsən, o sənə qayıdacaq. Bunu "Piri Babanın nağılları" verilişində də uşaqlara aşılayırdı. Çox sakit adamıydi. Heç vaxt yüksək səslə danışmazdı. Amma sərt baxışı vardı. Yadınızdadırsa, "Babamın babasının babası" filmində də onun baxışlarını çəkiblər. Mən məktəbdən gələndə o mənə diqqətlə baxırdı, elə bil bilirdi, mən bu gün neyləmişəm, necə oxumuşam. Mənə elə gəlirdi, o, hər şeyi baxışlarıyla oxuyur.

- O, uşaqları çox sevirdi. Bu, sizi qısqandırmırdı?

- Çox qısqanırdım. Küçəyə çıxırdıq, bir addım atmamış uşaqlar başına yığışırdı. Mən qıraqda qalırdım. Atamdan küsürdüm. O, könlümü alırdı, deyirdi, "sən mənim qızımsan, səni onsuz da çox istəyirəm. Amma onlara da diqqət ayırmalıyam". Uşaqlar ona "Xoruz baba" deyirdi. Əvvəllər televizor çox evdə yoxuydu. Bazar günləri səhərlər radioda uşaq verilişi olurdu. Atam orda xoruz rolunu oynayırdı. Onun səsi çox maraqlıydı, çəkiciydi. Hamımız oturub qulaq asırdıq. Bu veriliş qurtarmamış heç bir uşaq həyətə çıxmazdı. Sonra həyətə çıxıb həmin verilişdən danışırdıq. Biri deyirdi, mən filan şeiri bilirdim, o biri deyirdi, mən tapmacanın cavabını tapmışam. Uşaqları o qədər sevirdi ki... 

İnfarkt keçirmişdi. Xəstəxanadan çıxan gün ona zəng etdilər ki, uşaqlar gəlib səninlə görüşmək istəyir. Atamın vəziyyəti yaxşı olmasa da, uşaqların xatirinə həmin görüşə getmişdi.

- Aktyorla bir evdə yaşamaq, onun qızı olmaq maraqlıdı?

(adsgarden = window.adsgarden || []).push({});