Fəqir qəlbin asudə olması ilə kifayətlənir. Belə ki, Rəsulullah (s) buyurub: "Fəqirlik mənin fəxrimdir" ("Camiul-əxbar" Səzəvari, səh.302) "Ey Rəbbim, məni miskin yaşat, miskin öldür və miskinlər sırasında həşr et" ("Mişkatul-ənvar" Təbərsi, səh.133) Rəvayətdə deyilir: "Ailəsinin ruzisi üçün çalışan kəs Allah yolunda cihad edən şəxs kimidir. Dünyadan halal ruzi tələb edən şəxs şəhidlər dərəcəsindədir" ("Muhəccətul-beyza" c.3, "Camius-səadət", c.2, səh.19, "Əxlaq" səh.211) İmam Sadiq (ə)-dan nəql edilən rəvayətdə buyurulur: "Qardaş qardaşı üzülrü hesab etdiyi kimi, Allah da bu dünyada daim ehtiyac içində olan mömini üzürlü hesab edər. Allah möminə buyurar: "Ey mömin bəndəm, səni bu dünyadan məhrum etməyimin səbəbini görmək istəyirsənsə, gözündəki pərdəni qaldır və əvəzinə tamaşa et!" Mömin gözündəki pərdəni qaldırar və deyər:" Mənə zərər verəni mənə qadağan etdin, əvəzində isə gözəl bir nemət verdin" ("Biharul-ənvar" c.72, səh.25) İmam Əmirəl-möminin Əli (ə)-dan nəql edilən rəvayətdə buyurur: "Şahlar dünyadan, fəqirlər isə axirətdən razı qalarlar" ("Ğurarul-hikəm" 366-8243-cü hədislər, "camius-səadət" c.2, səh.83)