O və komandası Ermənistanın sanki Nensi Pelosi, Azərbaycanın isə Çinin son xəbərdarlığı ölkəsi olduğuna inanırdı. Rəsmi Bakı çoxdan və dəfələrlə israrla xəbərdarlıq edib, nəsihət edirdi, lakin ermənilər iki il əvvəl olduğu kimi, bu mövqeyi zəiflik kimi qəbul etdilər. Avqustun 3-də açıq şəkildə Laçın yolunun yeni marşrutuna keçməkdən imtina edən Ermənistan Təhlükəsizlik Şurasının katibi Armen Qriqoryanın özünə inamlı bəyanatı buna sübut oldu. Halbuki, belə bir güvənin arxasında əsl güc dayanmalıdır. Lakin Ermənistan hakimiyyəti növbəti dəfə hərbi-siyasi resurslarla bir qədər səhv hesablama aparıb, beynəlxalq vəziyyəti düzgün qiymətləndirmədi. 2020-ci ildə olduğu kimi.

18 yaşlı çağırışçı əsgər Anar Kazımovu şəhid etmək gözlənildiyi kimi Ermənistana sonda baha başa gəldi. Nə Rusiya, nə İran, nə də uzaq Fransa erməniləri Azərbaycanın qisasından xilas edə bilmədi. Böyük siyasət dünyasında liderlərin gücü, resursları və xarizması hər şeyi həll edir, Ermənistana bayrağının rəngində hədiyyə olunan corablar yox. Bəli, 3 avqust Azərbaycan ordusu üçün daha bir uğurlu gün kimi tarixə düşdü. Türk "göyərçinləri" qanadlarını uzatdı, xüsusi təyinatlılar isə təlimlər zamanı daim hazırladıqları işləri yerinə yetirdilər - düşməni zərərsizləşdirib, yeni strateji mövqelər tutdular.

Azərbaycanın Müdafiə Nazirliyi öz tələblərini aydın şəkildə ortaya qoydu: Rusiya sülhməramlı kontingentinin müvəqqəti məsuliyyət zonasının demilitarizasiyası, bura həm Ermənistan Silahlı Qüvvələrinin dərhal çıxarılması, həm də yerli quldur dəstələrinin tərksilah edilməsi daxildir. Burada və indi yerinə yetirilməli olan bu şərtlər müzakirə olunmur. Qərar qəbul etmək üçün getdikcə daha az vaxt var və hər itirilmiş danışıqlar günü başqa bir döyüş günü demək olacaq. Bakı İrəvanı piştaxtanın üstünə qoydu, saat da artıq işlənir.