- Yaxşı səsiniz olub, amma Rübabə xanım oxumağınıza icazə verməyib. Səbəb nə idi?

- Qoymurdu. Bilirsən, necə döyürdü məni?! Ciddi qadın idi. Biz ondan qorxurduq. Bir dəfə mən ondan xəlvət gözümə sürmə çəkmişdim, sonra yumuşdum, amma yeri qalmışdı. Bildi, mənə dedi, sən gözünə qara çəkmisən. İnanın, o, məndən bunu soruşanda qorxumdan ölmüşdüm. O ölüb, mən indi də ondan qorxuram.

- Bu qorxunu nə ilə yaratmışdı?

- Çox zəhmli adam idi. Qılığı da yox idi ki, gəlib səni bir uşaq kimi qılıqlasın. Yox idi onda belə şeylər. Sovet dövrünün adamları ilə indiki dövrün adamları tamam başqadı. O vaxtı oxuyanlara, aktrisalara pis gözlə baxırdılar.

- Ancaq özü bütün bunları gözə almışdı?

- Özü, hə. Ona görə də bizi oxumağa qoymurdu. O, müğənni olmaq söhbətini heç bizim yaxınımıza da buraxmazdı.

- Səhv etmirəmsə, bu məsələyə görə də sizi döyüb?

- Mən 6-da oxuyanda ondan xəbərsiz məktəbdən qaçıb Əlibaba Abdullayevin ansamblına getmişdim. Orda həm rəqs edirdim, həm də oxuyurdum. Bir ay yarım beləcə orda məşq etdim. Sonra bizi Moskvaya festivala göndərmək istədilər. Əlibaba müəllim mənə deyəndə ki, anana de, icazə versin, mən qorxumdan dinmədim. Bir həftə də ora getmədim. Sonra o, evimizə zəng vurur, deyir ki, Rübabə, Qəməri hazırla, Moskvaya aparacam. Anam əvvəl inanmır, elə bilir, onu Moskvaya festivala göndərirlər. Biləndə ki, söhbət məndən gedir, deyir, mən Qəmərlə danışaram, amma bəri başdan deyirəm ki, Qəmər heç yerə getməyəcək. Mən də həmin gün dünyadan xəbərsiz çantamı çiynimə atıb oxuya-oxuya evə gəlirəm. Qapıdan içəri girən kimi anam mənim başımı tutub soyuducunun qapısına çırpdı. Nənəm mənə çatana kimi anam məni elə pis döydü ki, nə baş verdiyinin fərqində olmadım. Nənəm güclə məni onun əlindən almışdı.

- Nənənizlə hesablaşırdı?

- Hə. Həm də onu çox istəyirdi. Onların ölümünün altı il arası oldu. Nənəm öləndən sonra anam elə hey ağlayıb deyirdi ki, anamı istəyirəm. Nənəm də mən yetimin əlində öldü. O rəhmətə gedəndə anam qastrolda idi. Onu xəstəxanaya mən aparmışdım. Ora çatandan bir az sonra keçindi. Beyninə qan sızmışdı. Buna görə anam məni bir il danışdırmadı (ağlayır).

- Niyə?

- Dedi, sən onu xəstəxanaya aparmasaydın, heç nə olmayacaqdı. Anası ölən gündən sonra anam elə hey onun üçün ağladı.

- Rübabə xanımı ilk dəfə səhnəyə gətirən aktyor Ələsgər Ələkbərov olub.

- Anamgil İrandan gələndən sonra bir çox rayonlarda yaşayıblar. Axırda gəlib Əlibayramlıda məskunlaşıblar. O vaxtı mədəniyyət sarayları vardı. Orada anam Qulu Əsgərovla səhnədə Xuraman rolunda çıxış edirmiş. Aktrisa xəstələndiyi üçün anam onu əvəz edib. Ələsgər Ələkbərov anamı görür, aktrisa kimi çox bəyənir. O, anama deyir ki, qızım, gəl Bakıya, sənin yerin Bakıdı, qəşəng də səsin var. Anam da onun sözünə qulaq asıb Bakıya gəlir, filarmoniyaya daxil olur, Qız qalasının yanında kirayə ev tutub yaşamağa başlayır. Bakıda da Tələt adlı bir kişi ilə ailə qurur.

- Bu evliliyin də kədərli tarixçəsi var.

- Hə, Tələtin bacısı özünü yandırmışdı. Anam onu özü ilə operaya aparır. O da qardaşından icazə almamış gedir. Qayıdanda qardaşı onu sorğu-sual edir, sonra da basıb qızı döyür. Ertəsi gün qız özünü yandırır. Bundan sonra Tələt deyir ki, mən Rübabəni alacam. Onlar evlənirlər, bacım olur, adını da Şahnaz qoyurlar.

- Sizin atanızla Rübabə xanımın qəribə tanışlığı olur. Atanızın onları ölümdən xilas etməsi doğrudur?

- Bəli. Mənim atam anamın bütün nəslini xilas etmişdi. O, İranda zindan rəisi olub. Mənim ağam, yəni anamın atası da siyasi məhbus idi. Atam görüb ki, farslar onlara hücum edirlər, onda babamdan xahiş edir ki, bəs qurban olum, mənim balalarımı tankların altından xilas elə. Anamgil evlərində olan hər şeyi yorğan-döşəyə bürüyüb "Vilis" maşınına yığırlar. Atam onları Arazın bu tayına keçirir. Atam özü də bu tayda qalır. İranda atamın atasını tutub güllələyirlər ki, oğlun hardadı. Atam İrana qayıdanda görür ki, atasını öldürüblər, onu da axtarırlar. Bundan sonra həmişəlik Azərbaycana gəlir. Babam da ona deyir ki, mənə görə həyatını təhlükəyə atdın, atanı itirdin, mən də Rübabəni sənə ərə verirəm.

- Rübabə xanımın özünün könlü olur?

- Hə, olur. Mənim atam çox yaraşıqlı kişi olub. Nənəm deyirdi ki, o, atın üstündə oturanda, adam tamaşasından doymazdı. Anam onun qədər gözəl olmayıb. Kifir qadın olub. Nə isə bunlar evlənirlər, atam gedir Gəncəyə oxumağa. Anam da mədəniyyət sarayında səhnəyə çıxır. Atam çox ağırxasiyyət kişi olub. Anamın oxumaq xəbəri ona çatanda anama sifariş yollayır ki, oxumasın, evdə otursun. Anam da deyir ki, oxuyacam. Mən anadan olandan sonra atam anama deyib ki, evdə oturmursansa, onda get, oxumağının dalınca. Beləliklə, ayrılırlar. Anam ondan sonra Bakıya gəlib Tələtlə evlənir. Atam məni bir illik yanına aparır, amma anam məni ondan alıb nənəmə verir. Məni demək olar ki, nənəm saxlayıb.

- Bir neçə il əvvəl bir qadın Rübabə xanımın internata verilən qızı olduğunu iddia edirdi. Əslində isə internatda olan qız siz olmusunuz.

- Anamın Şahnazdan və məndən başqa qızı olması şayiədir. Həmin internatdakı qız mən olmuşam. Başqaları anamın neçə qızı olmasını məndən yaxşı bilməyəcəklər ki. Atam o vaxtı anamdan ayrılandan sonra anama səhnədə güllə atır, anam onu məhkəməyə verir ki, səni tutduracam. Tutdurur da. Məhkəmə olanda məni Moskvaya beynəlxalq internata yolladılar.

- Sizi internata niyə verdilər?

- Mən anamla atamın arasında qalmışdım. Məhkəmə belə qərar çıxarmışdı ki, sizin məsələniz həll olunana qədər uşaq sizdən ayrı qalmalıdır. Bir ildən sonra məni təzədən Bakıya gətirdilər.

- Siz özünüz kimin yanında qalmaq istəyərdiniz?

- Anamın...

- Sizin başqa müsahibələrinizi də oxumuşdum. İndi də hiss edirəm ki, ananız nə qədər zəhmli olsa da siz ona bağlı olmusunuz və həmişə onun həsrətini çəkmisiniz...

- Hə, mən indi də onu çox istəyirəm (ağlayır). O, 36 ildir ki, ölüb, amma mən hər gün elə bilirəm mənim yanımdadı, mənimlə söhbət edir. Şəklini də divardan asmışam. Hər səhər durub salamlayıram, salavat edib, adını zikr edirəm. Şəklinə baxıb onunla tez-tez danışıram.

- Rübabə xanımda ana məhəbbətini dərindən nə zaman hiss etmisiniz?

- Mənim ad günümdə elə gözəl qonaqlıqlar, məclislər düzəldərdi ki! Qarmonçalan Kübra vardı, onu da dəvət edərdi. Sonralar oğlum anadan olanda da qonaqlıqlar verdi. Münəvvər Kələntərlini, Sona Hacıyevanı, başqa məşhurları evimizə yığıb mənim oğlum üçün gözəl ad günü keçirtmişdi. O, deyilən qədər zəhmli, lap əzazil də olmayıb. Bizi sevirdi. Sadəcə olaraq oxumaq barədə qadağa qoymuşdu. Biz də bilirdik ki, olmaz. Çox valideyncanlı idi. Onun qazandığının yarısı anasında, atasında, bacı qardaşında idi. Hamısına baxırdı.

- Ümumilikdə Rübabə xanımın çox acı taleyi olub. Asan həyat yaşamayıb...

- Hə. Bilirsiniz, o vaxtı yaşamaq asan deyildi. Sonra da taleyi gətirmədi. Özü xoşbəxt xanım idi, amma taleyi qəmgin oldu. Babam, qoşa dayılarım, nənəm hamısı onun üstündə idi. Hamısına o baxıb, təmin edirdi. Bacı qardaşlarının hamısını oxutdurdu. Toylara gedirdi, ordan qazandıqlarını qohum-əqrəbasına paylayırdı.

- Onun səsindəki yanğını bir az da taleyinə və yaşadığı qəribçiliyə, həsrətə bağlayırlar. Siz onun səsi haqqında nə düşünürsünüz?

- Onun səsi Allahın ona verdiyi nemət idi. İndi hərə öz səsi ilə oxuyur. Hərənin özünə xas səsi var. Sadəcə olaraq, kimi beyni ilə oxuyur, kimi də ürəyi ilə. Bunlar ayrı-ayrı şeylərdi. Mənim səsim ürəyimdəndi. Hərdən elə oxuyuram ki, özümün öz səsimə ağlamağım gəlir. Amma anamın səsi beynindən gəlirdi. Mənim səsimdəki yanğı da mənə anamdan keçib.

- Bakıda xanəndəliyə başlayandan sonra ona sənət aləmində münasibət necə olmuşdu?

- Bu barədə çox danışmırdı. Qulu Əsgərovla dostluğu vardı. Mən, demək olar ki, onun qucağında böyümüşdüm. Sonra Qulu müəllim bizim bağımıza gələndə məni görüb inanmamışdı ki, mən o balaca qızam. Sənət məsələlərini öz aralarında danışardılar. Mənə də maraqlı olmadığı üçün qulaq asmazdım.

- Mən bildiyimə görə Şövkət Ələkbərova, Sara Qədimova ilə eyni nəslin xanəndələri olsalar da, o qədər yaxın olmayıblar?

- Onlar heç biri bir-biri ilə yaxın əlaqədə deyildilər. Amma mənim anam rəhmətə gedəndə Sara, Şövkət bir də Elmira Rəhimova qırx gün bizim evimizdə olublar. Hər gün sübh açılandan gəlirdilər, düz axşama kimi bizdə otururdular. Anam rəhmətə gedəndə mən anamı ağı deyib oxşayırdım. Onda Sara xanıma dedim ki, mənim anamı oxşayın da, niyə onun üçün səsli ağlamırsınız? Sara xanım dedi ki, Qəmər, mən sənin səsinin qabağında heç nə deyə bilmirəm. Oxumadı. Amma Sara da, Şövkət də vəsiyyət elədilər ki, biz öləndə bizim qəbrimizin üstündə ananı oxşayan kimi oxşayarsan.

- Oxşadınız?

- Sara rəhmətə gedəndə ağladım onu. Amma Şövkət rəhmətə gedəndə ürəyimdən əməliyyat olunmuşdum, xəstəxanadaydım. Onun heç yas məclisinə də gedə bilmədim. Sara rəhmətə gedəndə getdim. Oğlu Akif zəng vurub mənə dedi ki, bilirsən də, sənin ağlamağını vəsiyyət edib. Getdim. Onu Rəşid Behbudov adına Mahnı Teatrından götürürdülər. Mən ora çatanda Akif camaata dedi ki, çıxın zaldan, çünki artıq saat iki idi, yerdən götürməliydilər. Dedim, Akif, adamları çıxartma, onsuz da qayıdacaqlar. Dedi, niyə? Dedim, indi görərsən. Səsimi başıma alıb, Saranı ağladım. Onda Polad Bülbüloğlu soruşmuşdu ki, bu hansı xanəndədi, kimdir belə gözəl oxuyur? Akif də demişdi ki, xanəndə deyil, molladı, Rübabənin qızıdı.

- Özünüzün ailə həyatınız uğurlu olub. Ailəniz, övladlarınız, indi də nəvələriniz var. Amma danışdıqca anidən kövrəlirsiniz. Sizi kövrəldən, Rübabə xanımın həyatı ilə bağlı ağladan nələrdi?