Yunus Oğuz

Epiqraf

Hökumət o zaman özünə potensial üsyançılar hazırlayır ki, cəmiyyətdə xurafatlaşma, manqurtlaşma, cahilləşmə, zombiləşmə sürətlənir, riyakarlıq, saxtakarlıq baş alıb gedir. Bu zaman milli-mənəvi və maddi dəyərlərin, vətənpərvərliyin təbliği effekt vermir və dövlətçilik anlayışı məmur və ictimai status anlayışı ilə eyniləşdirilir.

Yunus Oğuz

Altıncı yazı

Birinci yazını buradan oxuya bilərsiniz  https://olaylar.az/news/siyaset/365495 İkinci yazını buradan oxuya bilərsiniz  https://olaylar.az/news/sosial/366212 Üçüncü yazını buradan oxuya bilərsiniz https://olaylar.az/news/sosial/367202 Dördüncü yazını buradan oxuya bilərsiniz https://olaylar.az/news/siyaset/368146 Altıncı yazını buradan oxuya bilərsiniz https://olaylar.az/news/siyaset/369204

Niyə? Cavabı məlum idi: Növbəti ərazi boşaldılması Qarabağda olacaq. Bu hamıya gün kimi aydın olsa da A. Mütəllibova aydın deyildi. Adam bir dəfə televizorda çıxıb bəyan etmədi ki, mən Moskvaya etiraz edirəm. Əvəzində guya rus ordusunun köməyilə  ermənilərlə mübarizə aparacaqdı. Maraqlı vəziyyət yaranmışdı. İmperiya dərin iqtisadi və siyasi böhran içində idi. Ən adi tələb olunan malları tapmaq belə mümkün deyildi. Ət, yağ və digər ərzaqlar talonla verilirdi. Zavod, fabrik işçiləri maaş ala bilmirdilər, çünki iqtisadi sistem pozulmuşdu. Bu sistem belə idi ki,  əgər bir zavodda iş dayanırsa, ölkənin o biri başında, məsələn Kamçatkada da iş dayanacaq, çünki hazır malın bir hissəsini burada hazırlayırdılarsa, digər hissəsini SSRİ-nin başqa bir şəhərində istehsal edirdilər. Hələ mən demirəm ki, rubl çox sürətlə ucuzlaşır, devolvasiya olurdu. İmperiyada işbazlar, yaxud iş adamları ya bir ayın içində çox varlı olurdular, ya da müflisləşirdilər. Kimin adamı vardı, bir günün içində bir neçə milyon subsidiya götürürdü. Əgər bu pul əmtəəyə qoyulurdusa, yaxud buna mal alınırdısa adam milyoner olurdu, çünki rubl çox tezliklə dəyərinə görə konfet kağızına bənzəyirdi. Belə dövrdə pul-əmtəə-pul deyil, əmtəə-pul-əmtəə prinsipi böyük rol oynayırdı.

Bax, belə şəraitdə Qarabağda və onun ətrafında yerləşən ordu hissələri məvacibsiz qalmışdılar və komandanlıq əsgərlərini yedirtməli, zabitlərin maaşlarını verməli idi.  Qarabağ və ətraf rayonlarda yaşayan azərbaycanlılardan  ov tüfənglərini yığışdırdıqları, yaxud müsadirə etdikləri halda, ordu ermənilərə silah və başqa hərbi ləvazimatlar satırdı. Yeri gəlmişkən, bir haşiyə də çıxım.  Silah alış-veriş məsələsinə, azərbaycanlıların başlarının altına balış qoyan birinci növbədə  1989-cu ilin yanvarında Moskva tərəfindən yaranmış Qarabağ üzrə "Xüsusi komitə" oldu.  Bu komitənin də başına ermənipərəst  Arkadi Volski təyin edildi. Moskva bu komitəni yaratmaqla Dağlıq Qarabağ Muxtar Vilayətinin tabeçiliyini Bakının səlahiyyətindən çıxarıb birbaşa özünə tabe etdi.  Bu imperiya üçün non-sens idi və Azərbaycanın o zamankı rəhbərliyinin üzünə tüpürmək idi. Bu təhqir idi və bunu xalqının psixologiyasını zərrə qədər bilməyən və M. S. Qorbaçova sonsuz inanan Ə. Vəzirov heç nə olmayıbmış kimi qəbul etdi.

Qayıdaq pulsuz qalan ordu hissələrinə. Hərbi hissə komandiri pul qazanmaq üçün, təbiidir, Moskvanın razılığı ilə həm Azərbaycan, həm də Ermənistan rəhbərliyilə danışıqlar aparırdılar ki, bəs filan kəndi sizin üçün boşaldacağıq. Pulunu alıb kəndi boşaldırdı, guya hücum edib kəndi ermənilərdən alıblar. Sonra da erməni tərəfilə danışıqlar aparırdılar. Razılaşdıqdan sonra yenidən kəndi ermənilərə qaytarırdılar. Hər iki tərəfin rəhbəri də xalqın qarşısında çıxış edib deyirdilər ki, bəs imkan verin işimizi görək, artıq rus ordusu ilə hər şey danışılıb. Ancaq mahiyyət bəlli idi, bu ərazilərdə yaşayan bütün azərbaycanlılar ya qırılmalı, ya da əynində nə vardısa eləcə köçürülməlidirlər.

Biz isə hələlik könüllü batalyonlar yaratmaqla  məşğul idik. Zatən, yaranan bəzi batalyonlar kifayət qədər özlərini doğrulda bildilər. Şuşa, Laçın, Ağdam və başqa batalyonlar buna misal ola bilərlər. Ermənilərlə döyüş və qarşıdurma təkcə Qarabağda və onun ətrafında getmirdi. Bura Naxçıvanı, Qazaxı, Tovuzu, Gədəbəyi və başqa rayonları da aid etmək lazımdır. Bu bədnam qonşumuzla nə sərhəd sərhəd rayonlarımız vardı, hamısından həyəcanlı xəbərlər gəlirdi.

Digər tərəfdən də 1991-ci ilin 21 noyabrında siyasi elitamızın, vətənpərvər insanların, Qazaxıstan nümayəndəsinin və rus zabitinin oturduğu vertolyot Qarakənd üzərində vurulması və hamısının faciəli surətdə həlak olması Azərbaycan siyasi boşluğu daha da dərinləşirdi və bununla Ermənistanla Azərbaycan arasındakı böhran özünün növbəti mərhələsinə qədəm qoydu. Artıq boşluq vardı və Mütəllibov respublikanı idarə edə bilmirdi. Azərbaycan Xalq Cəbhəsi isə getdikcə güclənirdi. Bu ərəfədə də yaranmış bütün könüllü dəstələr demək olar ki, Xalq Cəbhəsinə tabe idilər. Xarizmatik liderin rəhbərlikdə olmaması, Moskvaya bağlılıq, son nəticədə 26 fevral 1992-ci il Xocalı qətliamına gətirib çıxartdı.

Əvvəlcə, artıq prezident adını daşıyan Mütəllibov rəsmi elan verdi ki, Xocalıda heç nə baş verməyib, yalnız bir-iki nəfər şəhəri müdafiə edən zaman həlak olub. Həqiqətdə isə Xankəndində (əvvəlki adı Stepanakert) yerləşən və heyətinin yarısı erməni əsgəri  və zabiti olan 316-cı  alay Xocalıda uşaq, qoca, qadın demədən, qarşılarına kim çıxıbsa qətlə yetirdi. Bunu yaxşı ki, o zaman ANS-in yaradıcısı olan, sonradan Milli Qəhrəman adına layiq görülən  Çingiz Mustafayevin yanındakı operator lentə aldı və bütün dünyaya göstərdi. Sən demə, 800-ə yaxın insan qətlə yetirilmiş, minlərlə əsir düşmüşdü. Bircə gündə xalqın qəzəbi və nifrəti görünməz həddə çatdı və bu çəkiliş Milli Məclisdə nümayiş olunduqdan sonra Ayaz Mütəllibovun istefası məsələsi gündəmə gəldi. Bu istefa məsələsi 6 mart  1992-ci ildə baş verdi.

Buna qədər isə 1991-ci ildə maraqlı hadisələr baş verdi.