Nuriyyə xanım Quba rayonunun İkinci Nügədi kəndində anadan olub. Orta təhsilini orada alıb. Daha sonra - 1975-ci ildə Bakı şəhərində yerləşən sürücülük məktəbinə qəbul olub. 

Son.az xəbər verir ki, qəhrəmanımız bu peşəyə yiyələnməsi üçün çəkdiyi əziyyətlərdən, keçdiyi əzablı günlərindən Sputnik Azərbayan-a danışıb.

Həmsöhbətimizin dediyinə görə,  300-400 nəfər oğlan tələbəsi olan bir məktəbdə tək bir qızın təhsil alması heç kəs tərəfindən normal qarşılanmadığı kimi məktəb rəhbərliyi də bunu normal qarşılamayıb: "Bu məktəbdə təhsil almağımın qeyri-mümkün olduğunu bildirdilər. Lakin mən hər nə olur olsun ən böyük arzuma çatmalı idim. Buna görə də təslim olmadım. Son olaraq məktəb rəhbərliyi mənə şərt qoydu. Hər hansı bir səhvim olsa, məktəbdən uzaqlaşdırılacam. Bu şərti qəbul edərək dərslərə başladım və uğurla bitirərək arzuma çatdım".

- Bir xanım niyə sürücü olmağı arzulasın?

- Bu arzu əksəriyyət xanımlar üçün yad ola bilər, bəziləri üçünsə arzu olaraq qala bilər. Arzusuna çatmayanlar həm valideyn, həm də cəmiyyət basqısına qalib gələ bilməyənlərdir. Bu istək "Əhməd haradadır" filminə baxandan sonra yarandı. O filmə baxandan sonra tək fikrim, məqsədim sürücü olmaq oldu. Arzum "zil" avtomobilini kəlağayı bağlayaraq sürmək idi.

- Bildirdiniz ki, bəziləri valideynlərinin və cəmiyyətinin basqılarından qorxaraq arzularına çata bilməyib. Siz bu basqılara necə qalib gələ bildiniz?

- Atamı uşaq yaşlarımda itirmişəm. Bizi - üç bacını anam tək başına böyüdüb. Əlbəttə ki, qohumların da dəstəyi olub. Əsas da dayılarımın dəstəyi çox olub. Bu səbəbdən də anam dayılarımın verəcəkləri mənfi reaksiyadan qorxaraq məni bu fikirdən daşındırmağa çalışırdı. Bu istəyimi bilən qohumlarım oxuyacağım təqdirdə məni qəbul etməyəcəklərini, qohumluq siyahısından çıxaracaqlarını anama bildirmişdilər. Anam isə oxusam özünü öldürəcəyini dedi. Mən isə əgər oxumasam, bu peşəyə sahib olmasam intihar edəcəyimi dedim. İmtahana gedən zaman anam mənə pul vermədi. Qonşumuzdan pul alaraq Bakıya getdim, həmin qonşunun qızı da tələbə idi və onunla bir yerdə qaldım. İlk vaxtlar heç kim məni danışdırmadı. Zaman keçdi və məktəbi bitirib rayonumuzun avtomobil bazasında işə başladım. Artıq eşidirdim ki, qohumlarım mənimlə fəxr edir. Çünki hər zaman ailəmin adını lazıminca qorudum. Haqqımda heç bir şayiənin yaranmasına şərait yaratmadım. Hər nə olur-olsun namusuma xələl gətirəcək bir şey etmərəm. Bir müddət sonra qohum-əqrəbanın xeyir işində mənimlə məsləhətləşirdilər. Sanki mən onların "ağbirçəy"i oldum. Çünki mən özümü doğrultdum.

- Həmkarlarınızın kişilər olmağı sizə necə təsir edirdi?

- Heç kimə fikir vermirdim. Məndə özümü "kişi" hesab edirdim. Həmkarlarımın əksəriyyəti məndən çəkinirdilər. Yanımda danışıqlarına diqqət edirdilər. Bilirdilər ki, hansı reaksiya ilə qarşılaşacaqlar.

- Təhsil aldığınız dövrdə  maddi ehtiyaclarınızı kim qarşılayırdı?

- Əlbəttə, əvvəllər çətinliyim çox oldu. Sonra zavodların birində gecə növbəsində işə başladım. İşim isə gecə növbəsində işləyən işçilərin giriş-çıxışı üçün qəbzin verilməsi idi.

- Sürücülük fəaliyyətinizə hansı maşınla başlamısınız?

- İlk əvvəl işlədiyim zavodda müdirin şəxsi sürücüsü oldum. Maşının markası isə "Volqa" idi. Müdirin şəxsi sürücüsü kimi çox işləmədim. Çünki o, hara gedirdisə məcbur olaraq onu gözləməli idim. Ona görə də çox işləmədim. Rayona geri qayıtdıqdan sonra isə "Zil", avtobus və sair maşınlarda sürücü oldum. Avtobus qrafik üzrə işlədiyi üçün orada da çox işləmədim. Çünki qrafiklə işləməyə heç səbrim çatmır. Ondan sonra isə  taksi sürücüsü oldum.

- Yəqin,  taksi fəaliyyəti dövründə maraqlı hadisələr çox olub. Müştərilərdən gediş haqqını verməyən olubmu?

- Bəli. Taksi sürücüsü işlədiyim dövrdə bir nəfər müştəri dedi ki, "məni Şabranın Liman kəndinə apar". Onu dediyi ünvana çatdırdım. Hər şey buradan başladı. O, mənə nəinki yol pulunu vermədi, hətta dedi ki, səni buradan buraxmayacam. Burada qalacaqsan. Həmin an nə edəcəyimi heç bilmirdim. Sağ olsun kənd sakinləri köməyimə çatdı. Pulu ala bilməsəm də oradan uzaqlaşa bildim.