O dövrdə gündəlik xərclərin ödənməsi də belə, çox çətin idi və güzəran ağır keçirdi. Seyyid Muhəmməd də əliboş halda vətənini tərk etdiyi üçün onun da maddi vəziyyəti ağır idi. Həyası və izzəti icazə vermirdi ki, hər kimsə onun halından xəbərdar olsun.

Ona görə də bəzən olurdu ki, bir neçə günü dalbadal ac və susuz qalardı. Hətta ən kiçik yeyəcəyi belə, əldə edə bilmirdi. Seyyid bu vəziyyətdən çıxmaq üçün hər nə qədər düşünürsə, çıxış yolu tapa bilmir.

Son.az deyerler.org-a istinadən bildirir ki, birdən belə fikir zehninə gəlir ki, İmam Zaman ağaya (ə.f) məktub yazsın və o Həzrətdən (ə.f) yardım istəsin. Bu məktubdan sonra 40 gün əməllərinə diqqət edir və xəta etməkdən çəkinir.

Özü ilə əhd bağlayır ki, hər gün məktub yazsın və səhər hava qaranlıq olan zaman şəhərdən çıxıb çaya və ya quyuya atsın. Seyyid bu işi 38 gün yerinə yetirir. Ancaq günün sonunda bir nəticə görməyəndə, çox narahat olur. 39-cu günü məktubu aparan zaman görür ki, kimsə onun arxasınca gəlir. Arxaya baxıb görür ki, bir ərəb qiyafəli kişi gəlir və Seyyidə yaxınlaşıb salam verir. Seyyidin halını soruşur və deyir: "Seyyid Muhəmməd! Artıq 39 gündür ki, özünü bu məkana çatdırır və suya atıb, geri qayıdırsan? Belə hesab edirsən ki, İmamın (ə.f) sənin hacətindən xəbəri yoxdur?"

Seyyid Muhəmməd deyir: "Mən o ərəbin sözlərindən o qədər təəccübləndim ki, öz-özümə dedim: "Bu ağa kimdir ki, məni adımla çağırır? Mən indiyə qədər onu heç yerdə görməmişdim. O, mənimlə Cəbəl ləhcəsi ilə danışırdı. Halbuki, Cəbəldə heç kəs belə qiyafə geyinmirdi. Ona görə dəqiq bilirdim ki, o, Cəbəldən deyildir.