Son.az kaspi.az-a istinadən yazını təqdim edir.

Vera Alentova yubileyini qeyd edib. "Moskva göz yaşlarına inanmır" filminin məşhur aktrisası ömrü boyu öz kollektivinə - Puşkin Teatrına sadiq qalıb. Ondan, həyat, teatr taleyi və bu günə dair fikirlərini soruşanda, aktrisalığı seçdiyi üçün xoşbəxt olduğunu deyir.    - Vera Valentinovna, sizdən tez-tez ailə və kinoya dair soruşurlar, ancaq teatr haqqında çox az danışmırsınız. Aktyor karyerasına necə başlayıbsınız?

- Mən aktyor ailəsində doğulmuşam. Buna görə də, görünür, peşə seçimi əvvəlcədən təyin olunmuşdu. Buna şübhə yox idi. Anam çox yaxşı aktrisa idi. O düşünürdü ki, insanın istedadı həmişə fərdidir və mənə də özümdəki və digərlərindəki fərdliyə hörmət göstərməyi öyrətmişdi. Və bu, mənim peşəmdə ideal vasitə oldu. Bütlərə gəlincə, heç vaxt, heç kimə bənzəmək istəməmişəm. Heç vaxt film ulduzlarının fotoşəkillərini toplamaq fikrində olmamışam. Buna gənclər çox həvəslidirlər. Gəncliyimdə mənə elə gəlirdi ki, bunlar yaxşıdır. Ancaq içimdə inanırdım ki, təkcə məni, "ulduzu" gözləyirlər! - Fırtına və hücum?

- Necə deyərlər ... Müəyyən bir müddətə qədər. Dözümlülüklərə baxmayaraq, anam aktrisa olmağımı istəmirdi, bilirdi ki, aktyor üçün uğur lotereyadır. Amma yenə də Moskvaya instituta daxil olmağa getdim. Mən həmişə inanırdım və indi də inanıram ki, aktyorluq, dünyanın ən gözəl peşəsidir. Qızımın seçiminə etiraz etmirdim və indi də nəvəm Teatr İnstitutuna daxil olub.Bu inama görə də, gəlib Trifonovkada bir yataqxanaya yerləşdim. "Ooo! Yenisən? Pulun varmı?"- deyə ilk olaraq soruşdular. "Bəli, bəli," dedim. - "Nə qədər?" Əlimi cibimə saldım: "Budur, hamısı" - "Ver bura!" Mənim pulumu alıb bir neçə gecə keçirdilər. Üçüncü gün isə artıq əyləncə dözülməz oldu. Əvəzində bunu həyatım boyu xatırlayıram.Sonra anam məni götürməyə gəldikdə, boyunumu yumağımı istədi. "Sabunla!" - ciddi səslə dedi. Boynum bənövşəyi-boz idi... Sonra Şekspir adına məktəbə daxil oldum. Proqramımı oxudum, məndən oxumağı, rəqs etməyi xahiş etdilər və hətta ətəyimi yuxarı qaldırmağımı, ayaqlarımın əyri olub-olmadığını görmək istədilər. Bütün bunları edim. Sonra mənə dedilər ki, qız, teatrdan mümkün qədər uzaq ol, sən əsla aktrisa olmayacaqsan.    - Onda hansı hissləri keçirdiniz?

- Sanki öldürüldüm! Yataqxanaya gəlib ağlamağa başladım. "Nə danışırsan? Kiminsə xoşuna gəlməyə bilərsən! Bax, o qıza ağızlarından gələni söylədilər, amma artıq üçüncü mərhələdədir, buna görə də oxumaqdan əl çəkmə", - qonşularım mənə dedilər. Mən artıq başqa universitetləri sınamağa başladım. Və hər yerdə ilk turları müvəffəqiyyətlə keçdim, bu da mənə özünəinamı qaytardı. Moskva İncəsənət Teatrında da ilk turu keçdim. Mən ora gəldikdə, başa düşdüm ki, yalnız burada oxumalıyam, başqa heç bir yerdə.

- Nə üçün?

- Atmosfer... Qoxu... Hətta sözlə təsvir edə bilmirəm: bu səhnələrin çoxunda xüsusi Moskva qoxusu idi. Orada saxlanılan teatr kostyumlarının qoxusu... İmtahan zamanı qeyd edildiyi kimi, Moskva İncəsənət Teatrı öz xüsusi zəkası ilə digər qurumlardan çox fərqlidir. Söyləməyə gərək yoxdur, mən dərhal bu atmosferə aşiq oldum. Onların oyunlarında heç bir qüsur görməzsən. O vaxt tədqiqatımı bir il sonraya keçirdilər: məlum oldu ki, kurs artıq yığılıb və yalnız bir qıza ehtiyac olduğu ortaya çıxıb. Biz isə iki nəfər daxil olmuşduq və keçən mən deyildim. Onda Veniamin Zaxaroviç Radomıslenskiy - hər kəsin "əfsanəvi "Papa Venya" deyə çağırdığı bu insan istedadlara qarşı duyğu qabiliyyəti olduğundan, əlimdən tutub dedi: "Gələn il dərhal ikinci tura gələrsən". Təbii ki, çox xoşbəxt oldum, boynuma sarılmış anam məni evə apardı.Növbəti il bir daha gəldim, bir çox müraciət edənləri gördüm və düşündüm: Niyə məni burada xatırlasınlar ki?- Ancaq xatırlayırdılar?- Əlbəttə... İki ikinci və iki üçüncü turumuz vardı. Kurs çox istedadlı gənclərdən ibarət idi. Beləliklə, siyahıda adımı gördüm və bu, həyatımda ən xoşbəxt an idi! Bu an, yalnız bir qızın doğuluşu ilə müqayisə edilə bilərdi. Həmin gün yağış yağırdı, qızlarla  səndəllərimizi çölə atıb, ayaqyalın Moskvanın küçələrində gəzməyə başladıq. Moskva o qədər də çirkli və səs-küylü deyildi, küçələrdə az sayda avtomobil var idi.Təhsil almaq müddətimiz də xoşbəxt vaxtlara düşmüşdü. Müəllimlərimiz bizə düşünməyi, təhlil etməyi öyrədirdilər. Bizə verilən vaxt ərzində hər şeyi həll edirdik. Politexnik Muzeyində Axmadulinı və Yevtuşenkonu dinləyir, kitablarımızın sayı az olduğundan dərsimizi gecə oxuyurduq, çünki səhər başqa birinə verilməsi lazım gəlirdi. Ümumiyyətlə, ədəbiyyatı həddən sox sevir və oxuyurduq. Bundan başqa, "Xarici ədəbiyyat", "Gənclik texnikası", "Bilik gücdür", "Yeni dünya" jurnallarını da oxuyardıq. Bütün bunları necə bacarırdıq, bilmirəm.

- Və hər şey buludsuz idi?