Son.az oxu.az-a istinadən bildirir ki, bu fikirlər bütün dünyaya yayıldı və Dəli Maykın adı dillər əzbəri oldu. Hətta planlaşdırılmış uçuşun icazə səbəbindən həyata keçirilməməsinə baxmayaraq, Mayk təslim olmadı.

61 yaşlı limuzin sürücüsü üzərində "Hamar Yeri araşdırın" yazısı olan qırmızı əldəqayırma raketi ilə mübarizəsini davam etdirirdi. 

Dəli Mayk dediyinə əməl etdi və martın 24-də o, istəyinə nail oldu. 

Hyus 1975 fut yüksəkliyə qalxdı. Onun düzəltdiyi aparat saatda 350 mil sürətlə hərəkət edirdi. Daha sonra paraşüt açıldı və o, yerə enməyə başladı. Onun enişi sərt olsa da, sağ qaldı. 

Mən bu insana zəng etmək və onunla danışmaq qərarına gəldim. Bilmək istəyirdim ki, əldəqayırma raketlə 1800 fut yüksəkliyə qalxmaq necədir, həqiqətən, Yer hamardır?

VICE: Əvvəlcə təbrik edirəm!

"Dəli" Mayk Hyus: Çox sağ olun, bu, inanılmaz idi. Güman edirəm ki, bütün planetdəki insanlara ümid verdim. Bu oğlan bürokratlara rəğmən, nəsə edə bildi. Mən köhnə kovboyam. Azad quşam. 

- Siz mənə raketin buraxıldığı gün və həmin anda nə hiss etdiyiniz haqqında danışa bilərsiniz?

- Səhər durursan və fikirləşirsən: "Bax, bu gün mən bunu edəcəm". Əlbəttə, bundan əvvəl bir neçə dəfə tullanmışam və hesabımda 2-3 uğursuz sınaq var. Emosiyalar eynidir. Gecə yata bilmirsən. Həmin gün oraya maşınla 2-3 saat yol getdik və ağlımda dolaşırdı: "Ola bilməz, bu sondur?".

Hə, biz raketi yerindən tərpədəndə qızlardan biri içəriyə öz alt paltarını atdı. İndi mən onları divardan asmışam. Həmin gün bizdə sızma yarandı. Bundan başqa, orada boltları bərkitməli olduq. Sızıntının haradan olduğunu tapmadıq. Bu, bütün işləri dəyişirdi. 

- Bu, qorxuludur? Siz sanki həqiqi bombanın üzərində oturmusuz. 

- Bəli, əlbəttə! Bütün enerji kürəyimin arxasında yerləşir. Təsəvvür edin ki, bu, zəncirlənmiş iblisdir və o, azadlığa çıxmaq istəyir. 

- Siz, nəhayət ki, bunu edən zaman nələr baş verdi?

- Geriyə yolumuz yox idi: hətta radioqəbuledicim yox idi və əlimdə portativ radio tutmuşdum. Adamlarımdan biri dedi: "Yaxşı, Mayk, səndə hər şey hazırdır, nə vaxt istəsən, hərəkətə başlaya bilərsən". Son yoxlanışları apardım. 

Birinci şar qapağını açdım və fikirləşdim: "Yaxşı, mən hazıram". Sonra ikinci şar qapağını açdım və o, hərəkətə keçdi! Nə baş verdiyini hələ başa düşmürdüm, ancaq uçurdum. 4-5 saniyə ərzində orada çox şeylər baş verdi. İş burasındadır ki, bədən hadisələrlə ayaqlaşa bilmir. 

İkinci qapağı açanda nəyin necə baş verdiyini anlamadım. Huşumu itirməmişdim: nə baş verdiyini dəqiq bilirdim, adama elə gəlir ki, bu dəqiqə havaya qalxmısan, amma 300 fut yuxarıdasan. Elə bil ki, sənin sinəni min nəfər bir yerdə sıxır. 

Birinci paraşüt avtomatik açılmalıdı idi. Bunu istəmirdim, adamlarım məni yola gətirdi. İdeya yaxşıdır, bilirdim ki, huşumu itirməyəcəyəm, ancaq digərləri bundan qorxurdu, mən onları başa düşdüm. Problem ondadır ki, birinci paraşüt gec açıldı. Mən daha 200 fut uça bilərdim. Paraşüt məndən aşağıda idi, havada necə fırlandığımı hiss etdim. 

Artıq yeri görürdüm. Başa düşdüm ki, bu, zarafat deyil. Görürdüm ki, yerdəki insanlar mənə necə əl edir. Çox sürətlə hərəkət edirdim və əlimdəki radioəlaqə vasitəsilə çox sürətlə endiyimi bildirdim. Dostlarım isə bunun normal olduğunu dedilər. İkinci paraşütdən istifadə etmək qərarına gəldim. araşüt Paraşüt yerə düşməyimə 2 saniyə qalmış açıldı.

- Sizin enişiniz çox sərt oldu, indi necəsiniz?

- Yerlə ilk təmasda kürəyi üstə yerə dəydim. Bel nahiyəsində kəskin ağrılar hiss etdim. Belim iki dəfə sınıb və heç vaxt belə ağrı hiss etməmişəm. Elə bilirdim ki, belimi sındırmışam.