İQ-ümün neçə olduğunu bilmirəm. Məncə bununla yalnız uğursuzlar maraqlanır.

Mənim məqsədim sadədir; Bütün kainatı anlamaq istəyirəm. O, niyə belədir, necə qurulub və biz niyə buradayıq?

Bərabərlik riyaziyyatın ən maraqsız hissəsidir. Mən şeylərə həndəsənin gözüylə baxmağa çalışıram.

Biz xüsusi görkəmi olmayan bir ulduzun balaca planetinin meymundan törəmiş, inkişaf etmiş varlıqlarıyıq. Amma bizim kainatı öyrənmək şansımız var. Bizi özəl edən budur.

Biz kainatın həyata yararlı olmasına təəccüblənməməliyik. Axı bu, o demək deyil ki, kainat həyat üçün düşünülmüşdür.

Deyə bilmərəm ki, fiziki məhdudiyyətli olmağım mənə işimdə kömək edir, amma o mənə araşdırmalara fokuslanmağa, darıxdırıcı konfranslardan qaçmağa kömək edir.

Əgər harasa getmək istəsəm bu yer kosmos olar. Bill Qeytsin yerinə olsam kosmik gəmi alardım.

Elmi araşdırmanın pul qazanmaqdan daha çox həzz verdiyinə əminəm.

Bir zamanlar mən yalnız belə ünsiyyət qura bilirdim-kimsə mənə əlifbanı göstərəndə qaşlarımı qaldırırdım. Mən söhbət edə bilmirdim, əlbəttə ki, elmi iş yaza bilməzdim. İndisə xoşbəxtlikdən əlimin düyməni basmağa gücü var. Bu düymə kompüterə birləşdirilib, kompüterinsə ekranı daim hərəkət edir. Oradan lazım olan sözü seçirəm. Cümləni bütöv seçəndən sonra isə onu səs sintezatoruna göndərirəm. Sintezatorumun 13 yaşı var və ona çox öyrəşmişəm. Ona görə ki, onunla assosiasiya olunuram və o, elə də monoton deyil, az qala insan kimi intonasiyalar verə bilir, amma heç kim soruşmur ki, maşın ya da Mikki maus necədir.

Həyat olan yerdə ümid var.