XIX əsrədək bahalı ətirlərə bürünmüş təmtəraqlı bal libaslarının içərisində yuyunmamış bədənlər gizlənirdi. Antik dövrdə insanın özünə, bədəninə qulluğu mədəniyyətin bir parçası idi. İnsanlar ümumi məkanlarda həftənin müəyyən günləri yuyunurdular.

Son.az xəbər verir ki, xristianlıqdan sonra isə Avropada ictimai şəkildə yuyunmaq adəti günah adlandırılaraq, qadağan olundu. Çünki Allah insanlara bir-birinin yanında soyunmağa izn vermirdi. XV-XVI əsrlərdə yüksək zümrənin nümayəndələri 3-4 aydan bir xüsusi otaqlarda çimməyə başladılar. XVIII əsrdən sonra isə təəssüf ki, bu adət də keçmişə qovuşdu.

İllər bir-birini əvəz etdikcə gigiyena önə çəkilmək əvəzinə tamamilə imtina edilən vərdişə çevrildi. Mənbələrə görə, "Günəş kralı" ləqəbi ilə tanınan XIV Lüdovik hamam mədəniyyətinə tam qarşı idi. Hətta o, bütün ömrü boyu sadəcə bir neçə dəfə həkim məsləhətilə çimmişdi. Orta əsrlərdə ictimai tualetlər ümumiyyətlə, yox idi. Hətta təsəvvür edin ki, adı dillərə dastan olan, nəhəng Versal sarayında da tualet olmayıb. Yüksək zümrənin insanları təbii ehtiyaclarını xüsusi nökərlərin köməyilə həyata keçirdirdilər. Elə məhz bu zaman ətirləri ixtira etdilər. Bu, kəskin qoxuları ört-basdır edən yeganə vasitə idi. Həmin dövrdə hər kəs təbii ehiyaclarını xüsusi qablarda ödəyirdilər. Qab dolanda isə kanalizasiya sistemi olmadığından onu pəncərədən küçəyə atıb, boşaldırdılar.