Mən anamın yeganə övladı idim. O, gec ərə getmişdi və yaşı keçdiyi üçün həkimlər ona doğmağı qadağan etmişdilər. Anam isə həkimlərin sözünə qulaq asmamış və hər cür riski gözə alaraq, mənə hamilə qalmışdı. Hamiləliyi cəmi 6 ay çəkdi və bu müddətdən sonra mən dünyaya gəldim.

Ailəmdə arzu olunan uşaq oldum: nənəmin və babamın, atamın, hətta ögey bacımın mənim üçün ürəkləri gedirdi. Anam isə öz yeganə övladının üzərinə toz qondurmurdu.

Anamın işi çox tez başlayırdı və hər səhər iş öncəsi məni Timiryazov Akademiyasının yaxınlığında yerləşən "Dubki" adlı uşaq baxçasına aparmalı idi. İşə gecikməmək üçün o, səhər ilk reysə çıxan avtobus və ya tramvaydan istifadə edirdi. Adətən bu avtobusları eyni sürücülər idarə edirdilər. Mən anamla birlikdə tramvaydan düşürdüm, o məni uşaq baxçasının kiçik qapısına qədər gədər gətirir, tərbiyəçiyə təhvil verir və yenidən tramvay dayanacağına qaçardı... növbəti tramvayı gözləmək üçün.

Bir neçə dəfə işə gecikdiyi üçün ona ciddi xəbərdarlıq edildi. Anamın işləməyi ailəmiz üçün çox vacib idi. Çünki, atamın aylıq qazancı xərclərimizə çatmırdı və biz başqaları kimi çox sadə və təvazökar həyat yaşamağa məhkum idik. Anam bu vəziyyətdən çıxış yolu tapdı: canını dişinə tutaraq, könülsüz də olsa məni, üç yaşlı körpəni dayanacaqda tək buraxırdı və ümid edirdi ki, mən özüm baxçanın qapısına qədər gəlib çatacağam.

İlk dəfədən bizdə hər şey alındı, baxmayaraq ki, bu ilk saniyələr onun üçün həyatının ən uzun və qorxunc anları idi. O, yarıboş tramvayın içərisində ora-bura vurnuxur və məni görməyə çalışırdı. Görmək istəyirdi ki, qalın kürk və şərfə bürünmüş mən körpə baxçanın qapısından içəri girdim, ya yox...

Son.az coaching.az-a istinadən bildirir ki,  bir neçə dəfədən sonra anam hiss etdi ki, tramvay dayanacaqdan çox yavaş-yavaş aralanmağa başlayır və sürəti ancaq mən baxçanın qapısından içəri girdikdən sonra yığır. Bu minvalla üç il keçdi. Anam bu qanunauyğunluğu anlaya bilmirdi. Ancaq, əsas olan oydu ki, onun qəlbi mənim üçün artıq sakit idi.