Sosial baxımdan mühafizəkar bir ölkədə xüsusilə tabu olan şeylərdən biri də seksdir və belə olduqda fiziki məhdudiyyətli qadınların seksual ehtiyaclarından söz gedə bilməz.

İranın şimalında kiçik bir kənddə yaşayan 41 yaşlı fizik məhdudiyyətli qadın Mitra Farazandə öz təcrübəsi və məyusluğundan söz açır.

Mən qadınam. Mən 75% fiziki məhdudiyyəti olan qadınam. Hə, mən də aşiq olmuşam. Həmişə deyirəm ki, həyatında bir dəfə belə olsun sevməyən insan tarladakı müqəvvaya oxşayır - cansız.

11 yaşımda ikən qonşumuzun oğluna olan xüsusi diqqətimi hiss etdim. Bu hissi anlaya bilmirdim.

O vaxtlar özümü insan kimi hiss etmirdim. Məhdudiyyətlərim və eybəcər görünüşümə görə özümü həyata layiq hiss etmirdim. İstəməsəm də, ölümümü gözləyirdim.

14 il boyunca mən bu sevgini ürəyimdə gizlətdim. Özümdən başqa heç kim bilmirdi. 14 ildən sonra, sevgim qarşısında əyilmək və onu həm öz, həm də sevdiyim şəxsin ailəsinə etiraf etmək qərarına gəldim.

O, sevgimi anlayışla qəbul etsə də, ailəm buna razı olmadı.

Bununla da bir neçə il çəkən cəhənnəm həyatım başladı. Ona qarşı sevgim isə mənə özümü sevməyi də öyrətmişdi.

Heç vaxt bir yerdə olmasaq da, mən həmin kişini 30 ildən çox sevdim.

Məhdudiyyətimə rəğmən, mənim də qadın kimi ehtiyaclarım və hisslərim var.

Çox istəyərdim ki, sevgilim məni qucaqlasın, saçlarımı oxşasın. Təəssüf ki, bizim insanların əksəriyyəti mənim kimi qadınların sevməyə və sevilməyə layiq olmadığını düşünür. Bu məni incidir.

Atamın sevdiyim şəxslə bir yerdə olmağıma icazə verməməsi məni incidir.